Huling Paalam(Mi Ultimo Adios) ni Jose Rizal salin ni Andres Bonifacio

Paalam na, sintang lupang tinubuan,

Bayang masagana sa init ng araw,

Edeng maligaya sa ami’y pumanawAt perlas ng dagat sa dakong Silangan.

Inihahandog ko ng ganap na tuwa

Sa iyo yaring buhay na lanta na’t aba;

Naging dakila ma’y iaalay rin nga

Kung dahil sa iyong ikatitimawa.

Ang nanga sa digmaan dumog sa paglaban

Handog din sa iyo ang kanilang buhay,

Hirap ay di pansin at di gunamgunam

Ang pagkaparool o pagtagumpay.

Bibitaya’t madlang mabangis na sakit

O pakikibakang lubhang mapanganib,

Pawang titiisin kung ito ang nais

Ng baya’t tahanang pinakaiibig.

Ako’y mamamatay ngayong minamalas

Ang kulay ng langit na nanganganinagIbinababalang araw ay sisikat

Sa kabila niyang mapanglaw na ulap.

Kung dugo ang iyong kinakailangan

Sa ikadidilag ng iyong pagsilang,

Dugo ko’y ibubo’t sa isa man lamang

Nang gumigiti mong sinag ay kuminang.

Ang mga nasa ko, mulang magkaisip,

Magpahanggang ngayon maganap ang bait,

Ang ikaw’y makitnag hiyas na marikit

Ng dagat Silangan na nakaliligid.

Noo mo’y maningning at sa mga mata

Mapait na luha bakas ma’y wala na,

Wala ka ng poot, wala ng balisa,

Walang kadungua’t munti mang pangamba,

Sa sandaling buhay maalab kong nais

Ang kagalingan mo’t ang paiwang sulit

Ng kaluluwa king gayak ng aalis:

Ginhawa’y kamtan mo!

Anong pagkarikit!

Nang maaba’t ikaw’y mapataas lamang,

Mamatay at upang mabigyan kang buihay,

Malibing sa lupang puspos ng karika’t

Sa silong ng iyong langit ay mahimlay.

Kung sa ibang araw ikaw’y may mapansin

Nipot na bulaklak sa aba kong libing,

Sa gitna ng mga damong masisinsin,

Hagka’t ang halik mo’y itaos sa akin.

Sa samyo ng iyong pagsuyong matamis,

Mataos na taghoy ng may sintang sibsib,

tumaggap noo ko ng init,

Na natatabunan ng lupang malamig.

Bayan mong ako’y malasin ng buwan

Sa liwang niyang hilano’t malamlam;

Bayan ihatid sa aking liwayway

Ang banaang niyang dagling napaparam.

Bayaang humalik ang simoy ng hangin;

Bayaang sa huning masaya’y awitin

Ng darapong ibon sa kurus ng libing

Ang buhay payapang ikinaaaliw.

Bayaang ang araw na lubhang maningas

Pawiin ang ulan, gawing pawang ulap,

Maging panganuring sa langit umakyat,

At ang aking daing ay mapakilangkap.

Bayaang ang aking maagang pagpanw,

Itangis ng isnag lubos na nagmamahal;

Kung may umalala sa akin ng dasal,

Ako’y iyo sanang idalangin naman.

Idalangin mo rin ang di nagkapalad,

Na nangamatay na’t yaong nanganhirap sa daming pasakit,

at ang lumalangap naming mga ina luhang masaklap.

Idalangin sampo ng bawa’t ulila at nangapipiit na tigib ng dusa;

idalangin mo ring ikaw’y matubos na sa pagkaaping laong binata.

Kung nababalot na ang mga libingan

Ng sapot na itim ng gabing mapanglaw,

at wala ng tanod kundi pawing patay,

huwang gambalain ang katahimikan.

Pagpitagan mo ang hiwagang lihim,

at mapapakinggan ang tinig marahil, ng isang saltero:

Ito nga’y ako ring inaawitanka ng aking paggiliw.

Kung ang libingan kong limot na ang madla ay wala nang kurus at bato mang tanda sa nangangabubukid ay ipaubayang bungkali’t isabog ang natipong lupa.

Ang mga abo ko’y bago pailanglang mauwi sa wala na pinaggalingan,

ay makalt munag parang kapupunanng iyong alabok sa lupang tuntungan.

Sa gayo’y walaa ng anoman sa akin,

na limutin mo ma’t aking lilibutin ang himpapawid mo kaparanga’t hangin at ako sa iyo’y magiging taginting.

Bango, tinig, higing,

awit na masaya liwanag aat kulay na lugod ng mata’t uulit-ulitin sa tuwi-tuwina.

Ako’y yayao na sa bayang payapa,

na walang alipi’t punoing mapang-aba, doo’y di nanatay ang paniniwala at ang naghahari Diyos na dakila.Paalam anak, magulang, kapatid,

bahagi ng puso’t unang nakaniig,

ipagpasalamat ang aking pag-alis sa buhay na itong lagi ng ligalig.

Paalam na liyag, tanging kaulayaw,

taga ibang lupang aking katuwaan, paaalam sa inyo,

mga minamahal; mamatay ay ganap na katahimikan.